Zijn werken in Santo Domingo
Emiliano Tardif: zijn werken in Santo Domingo
Pater Tardif is van geboorte een franstalige Canadees (geboren op 6 juni 1928 en overleden in de Argentijnse stad Cordoba tijdens een retraite voor priesters op 8 juni 1999). Hij is op jonge leeftijd toegetreden tot de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart, afgekort m.s.c. Bij hen heeft hij zijn opleiding genoten en is hij ook priester gewijd. Door zijn o
versten is hij uitgezonden naar de Dominicaanse Republiek en is daar voornamelijk als missionaris in parochies gaan werken.
Ik heb hier zijn eigen verhaal bij de hand. Ik heb het hem dikwijls horen vertellen, hier en in Frankrijk, waar ik hem vaak mocht ontmoeten. En ik zei hem, dat me dat trof, op dezelfde manier zoals je in de Handelingen van de Apostelen Sint Paulus zijn bekeringsverhaal hoort vertellen. Ik zal hem dus als het ware zelf aan het woord laten:
“In 1973 was ik provinciaal overste van mijn congregatie: de Missionarissen van het H.Hart, in de Dominicaanse Republiek. In de zestien jaar van mijn missie-arbeid in dit land had ik heel hart gewerkt en mijn gezondheid niet ontzien.
Ik besteedde veel tijd aan materiële taken, bouwde kapellen, stichtte seminaries, richtte centra op voor catechese en lotsverbetering van mensen en zo meer. Voortdurend was ik op zoek naar geld om huizen te bouwen en onze seminaristen te eten te geven.
De Heer heeft mij al die activiteiten laten ondernemen, maar wegens de te zware werkbelasting ben ik ziek geworden. Op 14 juni van dat jaar 1973 voelde ik me tijdens een vergadering van de Bond van Christelijke Gezinnen heel ellendig. Ik moest onmiddellijk naar het nationaal Medisch Centrum vervoerd worden. Ik meende de volgende ochtend niet meer te zullen halen, zo slecht was ik er aan toe. Ik dacht werkelijk dat ik heel spoedig zou sterven. Ik had dikwijls over de dood nagedacht, maar ik was er persoonlijk nooit mee in aanraking geweest. Deze keer gebeurde het wel en prettig was het niet.
De doktoren onderzochten me heel nauwkeurig en constateerden een acute longtuberculose. Toen ik besefte dat ik zo ziek was, wilde ik terug naar Quebec, naar mijn geboorteland Canada, waar mijn familie woont. Maar ik was zo zwak dat dit onmogelijk was. Ik moest nog veertien dagen wachten en een kuur ondergaan met versterkende middelen om de reis te kunnen maken.
In Canada werd ik opgenomen in een specialistisch centrum waar de doktoren me opnieuw onderzochten om de aard van de ziekte te kunnen vaststellen. De maand juli ging voorbij met het maken van analyses, biopsies, röntgenfoto's enz. Door dit alles werd bevestigd dat de longtuberculose ernstig letsel veroorzaakt had in de beide longen. Om me een beetje moed te geven zeiden ze me, dat ik misschien na een jaar van behandeling en rust naar huis zou mogen.
Maar toen gebeurde het: op zekere dag kreeg ik daar twee heel merkwaardige bezoeken.