Een derde persoon
Ik zat daar dan wel, maar voelde me ‘ergens’ erg onmachtig. Luisteren naar een meisje, in een andere taal. Allerlei gevoelens gingen ook door mij heen, maar ik kan ze nu niet meer precies op een rijtje zetten. Misschien ook beter van niet, want dan probeer ik het onwillekeurig mooier te zeggen dan het toen ging. Uiteindelijk zat ik daar als priester en alleen omdat ik priester was zat ik daar. Maar een goede handleiding voor wat je in zo'n geval moet doen om iemand te helpen had ik niet.
Door allerlei ervaringen sinds mijn priester-zijn en nog sterker sinds ik zelf ook op een bijzondere manier kennis had gemaakt daar in Paray-le-Monial met Gods genade, wist ik dat het enige wat ik kon doen was, me over te geven aan wat Hij me zou zeggen. De Goede God wist wel wat goed voor jou was en alleen Hij kon het ons vertellen. Nu achteraf bezien zou ik durven zeggen, dat ik voelde dat Hij tegen me zei: “Laat Mij het maar doen.”
Jij vertelde tijdens die eerste ontmoeting hortend en stotend een verhaal over van alles, maar vooral huilde je. Ik heb nog nooit iemand zo intens vanuit de diepte horen en zien huilen; het moet uitputtend voor jou zijn geweest! Ik schrijf in dit verhaal natuurlijk niet op wat er allemaal ter sprake kwam, dat is veel te persoonlijk. Maar ik schrijf dit verhaal op omdat ik ermee wil laten zien, dat je kunt ervaren wanneer je als twee mensen bijeen bent, dat je toch niet alleen daar met z'n tweeën bent, maar dat de HEER er bij is.
Ik moet dat voorzichtig uitdrukken, want als je geen geloof kent of als je daar nog niet zo'n ervaring in hebt, dan zegt zoiets totaal niets. Laat ik het zo uitleggen: Normaliter als je een gesprek hebt met iemand, met een vriend of vriendin, met een arts, met een psycholoog, of ook met een priester, dan kom je omtrent zijn rol niet verder dan dat die persoon iemand is, die wat ervaring heeft om naar mensen te luisteren en zo nodig de goede vragen weet te stellen. Deze rol is natuurlijk belangrijk, maar dat die andere dimensie ook een rol speelt, dat maakt zulk een gesprek ‘anders’.
Die avond toen wij daar langs het water zaten was het zo'n gesprek, waarbij de Heer als derde heel aanwezig was. Er waren niet eens zoveel woorden, alles bij elkaar. Ik voelde me verder onmachtig om uit mezelf iets tegen je te zeggen om je te helpen, daarom ben ik hardop gaan bidden. Ik had je ervan kunnen overtuigen dat gebed ook voor jou in het bereik lag en dat Hij als derde Persoon bij ons gesprek aanwezig was.
Je werd er stil van .... en plots onderbrak je me.’ Dan kom ik dus ook hier om echt te leren bidden’. Je kende het gebed niet anders dan het opzeggen van iets dat je geleerd hebt.
Het gesprek ging daar nog verder even over, over het gebed en hoe je dan kon bidden. Ik heb tegen jou gezegd om maar gewoon te beginnen, straks, of misschien beter, morgen, als je wat uitgerust bent. Wat je zou kunnen doen, wat ik je kan meegeven om te zeggen, zo vertelde ik jou: durf gewoon tegen Jezus te zeggen: ‘als je bestaat, kom dan in mijn leven!’
En dit advies heb ik aan veel jonge mensen na jou ook gegeven: Zoek een plaatsje op dat je even alleen bent en zeg dan tegen Jezus: als je bestaat, kom dan in mijn leven.
Het was rustiger bij jou geworden, het huilen was gestopt. Uiteindelijk, ik weet de tijd niet meer, maar het was al laat op de avond. De meesten waren al naar hun hotel gegaan en ik dacht juist dat ik je maar zou begeleiden op de weg naar jouw hotel, maar dat bleek niet nodig. Een vriendin van jou, was het Michaela? had alsmaar gewacht. Mooi was dat. Je ging opgelucht mee, jouw bekende lach was er ook al weer.
'Dag Sophie, tot morgen'!
WAT ZEGT ONS DIT VERHAAL ?
Ik blijf over Sophie en over onze gesprekken aan de ‘buitenkant’, vanwege haar privacy natuurlijk. Maar ik meen met dit verhaal iets aan jou duidelijk te kunnen maken, aan jou die dit nu op dit moment leest.
Misschien had je ‘grote, verbazende’ dingen verwacht. Dat ik een verhaal opschrijf van iemand met wie echt bijzondere dingen zijn gebeurd. Nee, ik wil juist aangeven dat het gewone dingen zijn, die de Heer in zijn band met ons doet, wat Hij doet in ons leven past ook gewoon bij ons dagelijks leven.
Als ik naar de ervaringen van Sophie terugkijk, zijn er wel wonderlijke dingen, maar het draait allemaal om haar ontmoeting met de Heer. Het draait erom wat ze met andere gelovigen samen ontdekte. Toen ze jong was heeft ze eigenlijk van huis uit best veel meegekregen over het geloof, maar wat haar daarover aangeboden werd, leek niet ‘echt’ bij haar binnen te komen. Het waren eigenlijk alleen woorden voor haar en voor de ouderen goede gewoontes.
Vergeet dan niet dat het ook helemaal niet zo 'diep naar binnen' hoeft te komen. Mensen die geloven kunnen niet altijd de nabijheid van de Heer VOELEN. We kunnen wel veel gehoord hebben en veel weten over de lieve God, maar ons geloven speelt zich vooral ook af temidden van de dagelijkse dingen, temidden van onze goede contacten. Zelfs ook temidden van veel irritaties en tegenvallers.
Voor Sophie zijn met name de sacramenten van de H.Eucharistie en niet te vergeten het sacrament van de Verzoening (ook Biecht genoemd) van belang. Bijzonder was het voor haar om omringd te zijn door zoveel jongeren uit allerlei landen, die dezelfde Jezus aanroepen, die van Zijn aanwezigheid overtuigd zijn. Het samen geloven, samen zingen was een ontdekking voor haar.
Bij ons afscheid in Paray-le-Monial zei ze nog eens:” ik heb vooral de Aanbidding van het Heilig Sacrament ontdekt, gewoon ‘kijken’ naar de Hostie. Zoals Hij daar aanwezig is in de stilte, onder de tent op de grote wei. Heel gewoon.
Je bent met velen bij elkaar en toch met Hem alleen. Soms zeg je zo maar iets, andere momenten zit je er maar zonder iets te zeggen. Hij kijkt naar mij en ik naar Hem” ...
Ook de biecht heeft Sophie ontdekt, dat je alles kunt uitspreken wat zeer deed, alles wat verkeerd was, alles wat je als aankomende puber eenzijdig beleefde en alles wat je in je thuissituatie hebt meegemaakt. Dat de lieve God echt luistert en echt vergeeft, dat je als een nieuw mens daarna weer verder gaat.
Misschien nogmaals had je gehoopt ‘grote’ dingen te vinden, straks heb ik nog wel een mooi verhaal over haar wonderlijke thuiskomst. Intussen waren de dagen voor Sophie gewoon zoals bij anderen over wie niets wordt geschreven. Het 'grote' zit hem in haar ontmoeting met de Heer, zij het wel verborgen. Een ontmoeting met de Heer in de sacramenten van de H. Eucharistie en van de Verzoening. Die ontmoeting heeft haar ‘getekend’.
Zo hoorde ik later dat zelfs haar ouders en andere familieleden haar niet terugkenden.