Ontmoeting met jongeren

Jongeren..maar ook wie het horen wil

Al een tijd knaagt het aan me, dat ik gezien mijn WEB ‘bemoediging’ toch niet zoveel boodschap lijk te hebben aan de vele jongeren, of jonge gezinnen.
Ik voel hen niet als andere, aparte mensen, maar ze hebben ten eerste een ander taalgebruik, andere ‘beelden van mensen’, en leven in een andere wereld van ‘nieuwe’ muziek!
Ja, en kom je over geloof te praten, de meesten hebben niet veel of niets meegekregen.
 
Van de andere kant zeg ik er meteen bij op grond van mijn vele jaren onder tieners en jongeren: ze staan echt wel open voor het verhaal.
Maar.... je moet eerst wat vertellen, uitzaaien en willen wachten.
 
Jonge mensen die zo veel te ontdekken hebben, daar zou ik, (ja zet je maar even schrap), tussen  willen komen met het verhaal van  God.... van  Jezus!
Ondanks de vele negatieve reacties in deze tijd van de massa mensen die hun geloof kwijt zijn, vooral nu ook het diepe zeer, dat een grote groep  zich uitdrukkelijk lieten uitschrijven uit de kerkadministratie vanwege aan het licht gekomen misbruik van kinderen door priesters en kloosterlingen.... Hoe kun je dan toch nog met geloof aan komen?
 
Ik voel me een gelukkig mens dat ik in de parochies waar ik mocht werken, en bij bijeenkomsten van jongerendagen en weekends, en Paray-le-Monial ( Franse Bedevaartplaats ) zo velen heb mogen ontmoeten. 
En eigenlijk, nog voor ik maar aan verhalen begin, moet ik erbij zeggen: de lieve Heer heeft me hen laten ontmoeten, en Hij heeft me laten zien, wat en hoe Hij met hen doet en deed in Zijn liefde.
Daarom geen verhalen van actie, en successen!
 
ONVERWACHT BEZOEK
 
Het is al weer enkele jaren geleden,..... ik was toen aangesteld in de parochie van Udenhout. Maar het is blijven hangen. Neen,... het is misschien wel geen opzienbarend verhaal, ik had alleen een gewoon gesprek. Zomaar op een avond  twee jonge 'meiden', die  rond een uur of acht aanbelden.
Onwennig.... Eerst even wat wennen, kopje thee.... en daar zitten we dan. Ja, echte tieners, qua leeftijd ‘bijna zestien’.... “ ik ben nog nooit hier in de pastorie geweest.... maar we willen toch eens met u praten over geloof. Hebt u daar zin in zomaar , zo laat nu?.
Want we hebben het toch wel vaak over allerlei dingen, maar het lijkt allemaal zo moeilijk “ zegt de een, die ik maar Annemarie noem, terwijl de ander Suzanne mag heten,...” en wat heb je eraan aan je geloof? En waarom mag vooral zoveel niet? En hoe kun je weten dat God bestaat?  En kunt u dat bewijzen, dat ik dat echt kan geloven?”
 
Alles kwam aan de orde …., je zou kunnen zeggen de  ‘bekende’ discussiepunten van onze tijd: en ja, concreter: waarom mag je voor je trouwen niet met elkaar naar bed?.... Het eerste half uurtje leek meer op wat brainstormen. Zelfs  op een gegeven ogenblik werd me ook gevraagd: ’wat vind je ervan dat wij soms zonnen in ‘monokini’?
 
Dan kwam er nog van alles doorheen, van de hak op de tak, verhalen over het dorp, leraren op school, en irritaties thuis, ( maar de ouders kwamen er bij hen goed af! )
 
Ik weet niet hoeveel tijd verstreek, maar och ze praatten zichzelf voorbij, ze waren gauw aan de pastorie gewend, pakten zelf een extra kopje thee en koek. Bij mezelf dacht ik, wat een kans nu om het eigenlijke van ons geloof aan te snijden. Maar hoe van de goede gelegenheid gebruik te maken? En stil in mezelf had ik eerst gedacht en heb ik  later hardop bidden zelfs uitgezegd:” lieve Heer, hoe moet ik daar met hen nu verder mee?” Ze keken wel ervan op: 'Kun je zo maar bidden?'
 
Op een gegeven moment, toen de stroom van vragen wat stilte viel heb ik gezegd: ‘nou jullie weten het wel te zeggen, en jullie hebben hier heel wat problemen ter sprake gebracht. En ik ben toch wel onder de indruk, dat we eigenlijk, ik weet niet of jullie dat ook voelen, dat we zo, heel anders hier samen in gesprek zijn. Het lijkt een berg warboel, maar het gaat over één ding.
 
Ik zei daarom: hoe kun je nou iets van dit uur praten, onder één woord voor jezelf samenvatten.
En na enige aarzeling: “geloof”, en Annemarie vond: “Kerk”.”De geboden”. Viel op dat men niet aan een persoon eerst zou denken. Toen ik het opperde, dat ik zou denken aan God, de Vader, aan Jezus, . kwam de reactie:” ja, maar die is ver”...  “Ik kan wel een Onzevader, of Weesgegroet, maar dat is toch niet zoals je met iemand zomaar praat, maar daarnet gewoon onder met ons praten door, zei je toch biddend iets met je eigen woorden?”
 
Ik moest afronden, “morgen weer naar school in Tilburg, vroeg op. We moeten toch over een veertien dagen nog eens door praten? En wat je intussen te binnen schiet. Ik leer er ook van”.
 
Ik kreeg toch nog eerst de vraag of ik dan wel tegen God of met Jezus praat. “En dat bracht me tot een vraag aan jullie: wil je me een plezier doen? “
Dat natuurlijk wel. “Probeer nu eens elke avond voor je naar bed gaat, even knielen voor je in bed stapt, je bent toch alleen. En als je dat 'te ver’ vindt  of voelt: kruip onder je slaapzak en bid dan dit eens, ik geef maar een voorbeeld:” Jezus, als je bestaat, kom dan in mijn leven.” 
En als we  dan weer bij elkaar komen,  vertel dan maar wat je dat bracht. Ik weet zeker, dat je anders praat."
 
Veertien dagen later waren ze er: Ja, eerst wat losmaken, en een van beiden zei: "en nu wil je weten wat we in onszelf hebben gedaan met Jezus? ….Het is nu toch anders, ik kan niet precies zeggen: hoe? Maar ik zie ineens geloof als wat eigenlijk in je leeft, ook al kun je het niet zeggen. Het was dichterbij… .En we hebben nog vaak gepraat over alles en van alles, en toch wel dieper, anders, met twee benen op de grond, dat wel gewoner".Ik heb hun aangeboden in gesprek te blijven, zo af en toe, kunnen praten over je leven, jullie ontdekkingen van het leven, en hoe op school en met  vriendjes.
Ik ben vandaar naar elders verhuisd, en hen uit het oog verloren, maar nog vaak aan ze gedacht…..
 
Veel later
 
Een jaar of vijftien later stond Annemarie ineens op de stoep in Oisterwijk waar ik toen woonde. Ze kwam terug op alles, was het nooit vergeten, zei ze. Ja veel lastige tijden doorgemaakt, twijfels, maar “Hij houdt me vast en gaat nog steeds mee!”
 
Moeten we toch anders bidden, moeten we niet meer vragen om ook met elkaar bij HEM te komen?
 
 
 
 
 
 
 


Maak jouw eigen website met JouwWeb