Over genezing naar geest en lichaam

Ik begin met weer een verhaal, nu over een fysieke genezing, die iemand mocht ontvangen. Nu al ben ik me heel bewust, dat mensen na het lezen daarvan, me verbaasd aan zullen kijken. En  kan ik me indenken dat sommigen zelfs irritatie voelen en misschien daardoor jammer genoeg hun verdere aandacht verspeel.
Daarom wil ik na dit verhaal een en ander toelichten over' hoe en waar'.

 
Wat ik hier ga beschrijven gebeurde tijdens een eucharistieviering op de bekende bedevaartplaats Paray-le-Monial.
Voor wie er nog nooit geweest is: als je daar in de maanden juli- augustus naar een viering wilt gaan of naar een andere bijeenkomst vind je aan de overkant van de basiliek, over de rivier de Bourbince, een grote alles dominerende tent, berekend op het grote aantal, dat hier op verschillende in de zomer bij elkaar komt.
Een paar duizend mensen nemen plaats en het voornaamste 'programma' van de dag: de Eucharistie wordt meestal aan het eind van de morgen gevierd.De Heilige Mis wordt beschouwd en beleefd als het hoogtepunt van de dag..... en dat ervaar je meteen aan de verzorging van de liturgie door zang, symbolen, aandacht voor de lezing uit de H.Schrift en de verkondiging.
Indrukwekkend is bijvoorbeeld al de intocht van acolieten, diakens en priesters, vaak ook een bisschop. Hier gaan we vieren waarin Jezus ons bijeen brengt.Om Hem is alles!
 
Op deze zomerdag, eind tachtiger jaren,  was er  om zo te zeggen: DE bekende goede sfeer en aandacht van de velen uit allerlei landen afkomstig. Wonderlijk gevoel dat ieder zich thuis voelt, ook al wordt er overwegend Frans gesproken, maar bij de bijbellezingen leest men beurtelings uit  ook andere talen  .
Natuurlijk heeft ieder een oortelefoon om in zijn of haar eigen taal er helemaal bij te horen.
Aan het eind van de Eucharistie, kort na de uitreiking van de H. Communie, neemt men ruime tijd voor het stille gebed van ieder.
Maar in die indrukwekkende stilte van haast voelbaar bidden, komen op een gegeven moment, blijkbaar door de werking van de H.Geest, soms een of enkele personen naar voren, ieder op zijn beurt.
Ze gaan naar een klaar staande microfoon.
- Toen ik dat hier de eerste keer meemaakte was het ook voor mij volkomen nieuw- Het zijn mensen van diverse leeftijden jong dus ook, en soms een priester, maar de meesten zijn gewone leken, mannen en vrouwen.
Meestal begint de persoon, (die  van de aanwezige verantwoordelijke leiding een simpel gebaar krijgt), te zeggen, wat hij of zij ‘op het hart krijgt’ of: ‘ik denk dat wat de Heer tot ons wil zeggen’..... Soms zijn het woorden, die wat ' profetisch ' klinken, waarin bemoediging naar de gezamenlijk aanwezigen wordt aangekondigd. Maar soms  ook wordt een enkele persoon aangesproken, bijvoorbeeld met: ‘hij of zij zal hier nu de genade krijgen, om vandaag in het sacrament van de verzoening, zich voor het eerst helemaal vrij kan uitspreken en de troost ontvangen.’
 
Maar ook kunnen de woorden een aankondiging bevatten omtrent de gezondheid, bijvoorbeeld: ‘iemand, met die of die ziekte, of handicap, zal van de Heer genezing bekomen.
Het zijn maar enkele zinnen, die worden uitgesproken. Zoals gezegd zijn er meerdere personen die aan het woord komen. Als dan stilte valt, ontstaat vanuit de biddende menigte een spontaan zingen van ‘ tongentaal’, woorden die geen woorden zijn, klanken, in ieder geval blij klinkend.
 
Op die dag heb ik ook zelf enkele ‘woorden van kennis’ (ook zo genoemd) ontvangen. Later is dat vaker gebeurd ook voor het goede verstaan in Nederland.
 
Als ik het zo vertel klinkt het zeer onwaarschijnlijk en moeilijk te vatten.
Maar geloof me: Ik heb dat zó maar niet gedaan, om daar als vreemdeling, zelf sprekend in een andere taal, met een vreselijk
accent, naar de microfoon opzij van het priesterkoor te gaan. Eeen worsteling: wel of niet opstaan... Je voelt dat je woorden krijgt, maar niet, zoals men zou denkent: lijkend op 'ingestudeerd."
Nog voordat ik iets in mijn hoofd had geformuleerd, was ik al aan het praten:
‘Er is hier in ons midden een vrouw, die al een hele tijd lijdt aan een ziekte, veel pijn rond de rechterheup, en aan haar been waardoor ze niet meer kan gaan en staan.
Nu is zij hier, en thuis wacht de verbouwing van de keuken naar een laag aanrecht, omdat zij verder haar leven in de rolstoel moet doorbrengen.
Maar de Heer, hier aanwezig wil haar een teken van Zijn liefde geven om op te kunnen staan en als genezen thuis te komen.’ Ik kan me de leterlijke woorden niet meer precies weergeven, maar zoals hier weergegeven zal het geklonken hebben.
 
Na deze woorden kwamen er nog een paar aankondigingen, ook van anderen. Daarna werd de viering met de zegen en wegzending afgesloten.
Aan het einde vraagt iemand van de Gemeenschap Emmanuel of degenen die zich aangesproken voelde in een woord hier uitgesproken, zich wil melden, maar alles wordt met de nodige respect voor privacy aangehoord.
Rustig en blij zoals altijd gaat ieder een plek zoeken voor de lunch. Natuurlijk wordt er over gepraat en gevraagd, zo in de zin van: ‘zou iemand echt genezen zijn?’ Begrijpelijk.
Ook degenen die zo’n woord ontvangen  hebben gaan huns weegs.
Er is geen sprake van: ‘wie heeft dat gezegd’ of: ‘wat is dat voor een bijzonder begenadigd mens’ of zo. Ieder blijft gewoon.
Maar ik had toch een merkwaardig gevoel over me: vooral vragen van: hoe heb ik dat kunnen, durven zeggen? Moesten ze mij thuis in de parochie zo eens horen?
Maar ook het gebeuren was hier eigenlijk gewoon.
Erover nadenkend, (tot op de dag van vandaag): bidden we niet genoeg voor elkaar. Zeggen we niet gauw, te gauw: die heeft dat en dat... er is niets meer aan te doen, of: misschien helpt die therapie.
Ik had meegekregen dat tekens en wonderen er waren voor de eerste Christenen, in de eerste tijd dat Jezus moest verkondigd worden?
 
Intussen dacht ik ook aan degene, die wel of niet genezen zouden zijn. Iemand uit de velen.
Is het misschien één van hen die tijdens de H.Mis vooraan op de brancards lagen??
 

Maak jouw eigen website met JouwWeb