Dat geeft te denken…..?
 
En dan gebeurt het volgende: Rond het jaar van Theresia’s honderdste sterfjaar, 1997, zien veel publicaties over haar het levenslicht. En ook wordt in die tijd, na talloze verzoeken, aangekondigd, Theresia tot Kerkleraar uit te roepen. Een aankondiging die door paus Johannes-Paulus II tijdens de Wereld Jongerendagen in Parijs werd gedaan. Er brak een daverend applaus los nadat de paus deze aankondiging had uitgesproken…
 
Je zou kunnen zeggen, dat de jonge generatie aanvoelt, hoe de goede God via Theresia zich voor de tijd, én de komende eeuw, bekend maakt als de Bron van Liefde. Een bron die ieder mens in zich draagt, en ontdekken kan. Hij die je kent vanaf het begin.
 
Op 19 oktober van dat zelfde jaar werd de Kerk rijker door een 24-jarige Kerklerares, Theresia. Na Teresa van Avila en Catharina van Siëna, is zij de derde vrouw.
 
Meer nog dan hen lijkt Theresia, aan het begin van een zelf genoemde moderne, geseculariseerde samenleving, een bijzondere taak te hebben. Want velen zijn vervreemd van God en zijn Kerk of geloven in ‘het algemeen-goede’.
 
Theresia lijkt geroepen om de geplaagde mensen, degenen die God kwijt zijn (zelfs door hun zondigheid), de liefde van God nabij te brengen. Zelf ontdekte ze dat de band met God, vooral beleefd in en met Jezus, ons betrekt met degenen die de gave van het geloof (nog) niet hebben ontvangen. Ja, zelfs dat deze band ons brengt tot degenen die wij geneigd zijn te mijden, of bestempeld hebben als ongelovigen.
 
Het bekendste verhaal over Theresia is het volgende:
Juist voor Pranzini, dé misdadiger over wie met afgrijzing en schande in Theresia’s tijd gesproken werd, ging ze bidden. Ze bad tot de goede barmhartige God om zijn redding te verkrijgen. Later diepte ze een verhaal op in de krant ‘la Croix’, waarin ze ‘het bewijs’ vond van de aan hem gegeven gave tot de Hemel toegelaten te worden. Haar eerste ‘kind’ bleef ze altijd in haar gebed steunen en bleef danken voor zijn redding.