Een naamgenoot: Moeder Teresa

Moeder Teresa werd op 26 augustus 1910 geboren als Agnes Gonxha Bojaxhiu in Skopje. Skopje is nu de hoofdstad van de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, maar in 1910 was dit een stad in het Ottomaanse Rijk. Agnes groeide op in een prominent Albanees-katholiek gezin. In 1928 ging ze werken voor de Orde van de zusters van Loreto in Letnice. Door deze orde werd ze naar Calcutta in India gezonden om lerares te worden op een mooie school. Toen zij werd ingekleed koos zij een nieuwe naam naast die van Agnes, zoals meestal gebeurt bij het intreden in een klooster. Zij vroeg Teresa genoemd te worden, daarmee kiezend voor Theresia van Lisieux als haar patrones. Zij was bijzonder geboeid door wat ze van haar had gelezen en had haar teksten vaak overdacht. Wat ze bijvoorbeeld vond in haar teksten, was het verlangen om het geloof en de liefde van Jezus Christus uit te dragen. Moeder Teresa ging daarvoor ver van huis, haar patroonheilige is nooit meer de deur uit geweest van het klooster, maar ze was vervuld van verlangen om de missionarissen te volgen. Vandaar ook dat paus Pius XI Theresia van Lisieux samen met de Heilige Franciscus Xaverius tot patrones van de Missie heeft uitgeroepen!
 
De roeping van Moeder Teresa om de allerarmsten te dienen, begon toen ze ontdekte hoe groot de nood was in de straten van steden in India, Naar die verwaarloosde mensen die stierven in de goot, is ze toen gegaan. Andere vrouwen en meisjes kwamen haar helpen en kozen, net als zij, voor volkomen toewijding aan de naasten naar het voorbeeld van Jezus. Zo werd ze de stichteres van een liefdadige religieuze orde, de Zusters van Naastenliefde. Ze stierf in Calcutta op 5 september 1997. In 2003 werd ze zalig verklaard door paus Johannes Paulus II. Ze is immens populair ook onder de Albanese bevolking vanwege haar Albanese afkomst.
 
Dat is zo het gangbare wat we van Moeder Teresa weten. Maar ik wil haar dichter bij ons brengen, want ZE WAS in 1988 HIER, dichtbij in Eindhoven. Ze kwam in ons land om, naar ik meen, in Amsterdam een nieuw klooster van haar orde te openen. Maar zij werd ook uitgenodigd om in het toenmalige gebouw van de 'Stichting Getuigenis van Gods Liefde' (in de Jan van Hooffstraat bij de Markt, Eindhoven) te spreken voor een grote groep Nederlandse zusters. Ik mocht daar bij zijn en mijn eerste reactie was: "wat is ze klein, en mager". En verder dacht ik toen: "Dat is nu dus een HEILIGE! Ze is hier en ik sta naast haar!" En ik, die naast deze vrouw helemaal niet heilig ben, zat met deze vrouw aan tafel om wat te eten. En net als de aanwezige religieuzen, was ik op zoek naar wat haar zo apart maakt. 
Terwijl ik me heel klein voelde, gaf Moeder Teresa op die bij mij levende vraag een bekend geworden antwoord: "Och,  mensen, ik ben niets: ik ben slechts een instrument, een dun potlood in de hand van de Heer, waarmee Hij schrijft wat Hem aanstaat. Hoe onvolmaakt wij ook mogen zijn, Hij schrijft - óók met ons - altijd mooi!."
Ze is nu een Zalige, heilige vrouw, gekend over heel de wereld. Wat kan ik ieder van jullie nu over haar aanreiken? Als het over heiligen gaat, denk ik dat voor ons belangrijk is dat Moeder Teresa juist nú dicht bij ons is gekomen. Zij ging de straat op: de eerste man die ze zag, lag langs de weg te sterven. Ze vertelde: "Ik wilde Jezus in die man zien, maar ik voelde gelijk de nood, de stank, en ik had niks als handen om hem vast te houden, en ik moest vechten om niet over te geven." Je kunt natuurlijk zeggen: wij komen zoiets hier niet tegen. Maar hoeveel mensen komen we dagelijks tegen, om een goed woordje tegen te zeggen, zonder dat we hoeven te 'kotsen'? God wil doen met ieder van ons, zoals we zijn, ook met alles wat we tekort komen.
En nog een punt dat ik jullie wil aanreiken, dat niet zo bekend is: Moeder Teresa heeft in het laatste anderhalf jaar behalve problemen met haar gezondheid, vanwege de haar aanvretende TBC, ook geleden onder een beproeving van haar geloof. Net als bij veel andere mensen rezen ook in haar twijfels, bijvoorbeeld: is er een Hemel? Ik geloofde er altijd in, maar nu twijfel ik. Is dat wel zo? Behalve dat ze hierover gestreden en hieronder geleden heeft, was er bij haar ook een ervaring van grote dorheid. Telkens bracht ze haar uren bij de lieve Heer in zijn Heilig Sacrament door met dorheid, met leegte. Nu na haar dood is er een lijvig boek verschenen waarin dit met ons gedeeld is. We kunnen ervan leren dat heiligen de gewone weg gaan, die ook wij moeten gaan. Ze zijn geroepen om ons nu in deze tijd op te vijzelen en moed en kracht te geven door hun voorbeeld en door hun gebed voor ons. 
 
Moeder Teresa kreeg de Nobelprijs voor de vrede. Daar stond ze, zo klein en tenger als ze was, tussen vorsten en machtigen der aarde, en met de camera’s uit alle landen op haar gericht. Toen zei ze onder andere: "We zijn geschapen om lief te hebben en te worden bemind, en Jezus is mens geworden om het ons mogelijk te maken om lief te hebben, zoals Hij heeft liefgehad tot op het kruis." Toen zei ze ook, en niemand van het voorname gezelschap stond op om haar tegen te spreken: "Vandaag is abortus het ergste kwaad. Ieder kind is kostbaar, door God geschapen."
 
Ik zou zeggen: kijk eens goed naar deze foto van Moeder Teresa
en probeer zelf een foto van haar te pakken te krijgen. Zet die ergens thuis neer en steek bijvoorbeeld een kaarsje op. Dat geeft het gevoel van samenzijn over verre grenzen. Vraag haar voorspraak voor wat je bezighoudt, voor zieken, voor wie je kent en niet kent. God laat zich zien, en God kijkt naar ons, en wil zeggen: "ook JIJ bent van mij, in jouw kleine dingen".