B-09-03/06/2018 - 9e zondag door het jaar
 
 
“ Neemt dit is Mijn Lichaam.”
( Mc.14:22 )
 
 
 
INLEIDING
 
Vandaag, beste mensen, is het SACRAMENTSDAG…….Ja, daarom bijzonder welkom aan ieder van ons, die meer dan ooit plaats nemen, en , zoals we dat zeggen: naderen tot de tafel van de Heer.
Eigenlijk is deze plechtige viering gezet op de donderdag, zo na Pinksteren….We vieren dat heel heel bijzondere SACRAMENT, HET sacrament nog eens apart van de geladen sfeer op Witte Donderdag….en omdat in de week de deelname  in plaatsen waar geen Sacraments processie plaats vindt wordt dit FEEST verschoven naar deze zondag.
Misschien komen er nu vragen op: moet dat dan extra…? Dat weten we toch? We vieren het met goede aandacht en toewijding elke keer als we hier samenkomen?
Toch tasten naar het kostbare, dat ieder van ons, op haar/zijn manier in zijn HART DRAAGT.
Bereiden we ons voor op het mysterie van de tafel van de Heer door onze schuld aan tekorten te belijden.

 

HOMILIE
 
 
Ja, beste mensen, ik wil zo maar met u proberen te delen, nu ik hier voor u mag staan, een mens zoals u en jij, en tegelijk heb ik over de schamele mens die u ziet, andere kleren aan, die me ondanks mezelf de plaats geven  nu aan de lessenaar, en dadelijk aan het altaar……
De woorden van de eerste lezing uit het boek Uittocht…..spreken toen al van een altaar en wijsteen.
We noemen het ook wel tafel en ook altaar….vertaal het voor ons de plek daar we naar opzien, die we omringen met bijzonder Licht, en wierook, buigen bij alles  wat we doen, zoals de kelk nemen, en de schaal met brood.
Ik doe het , mag het doen al bijna 65 jaar….en juist de laats jaren waarin je met de gelovigen stil hebt gestaan dat ik het in al die jaren zoveel keer heb mogen doen.
En tegelijk, ik ben de mens gebleven, de kleine, beperkte mens……
En telkens heb ik het mogen zeggen: nemend het Brood, dit is mijn Lichaam, en de kelk : dit is mijn Bloed.
Ja, mijn Lichaam , mijn Bloed, woorden die van Jezus komen door de mens die in het midden mag staan, erop gekleed om het dus te mogen DOEN.
En u, bent , als u het nog kunt gaan knielen , eerbied, opkijkend naar de opgeheven gedaantes.
En dadelijk gaan we het eten en drinken…..en even stil worden….en lukt het ons om te bidden, om tegen die Jezus die ons AANRAAKT, die wellicht ons wat woorden geeft of die we Hem willen zeggen……
Misschien gaat het te vlug, denk ik wel eens, te gauw een lied, en niet even echt stil, en vaak wordt de viering met een kort dankgebed en zegen besloten, goed en wel bedoeld…..want we moeten naar huis, of durven we het niet aan dat stille, bang dat we dan afdwalen met onze gedachten en gevoelens…..en ook de eerste communicanten, de leerlingen…….zijn verbaasd en stil en weg naar buiten om te gaan beleven die voor hen bijzondere nacht.
Ik wil er toch persoonlijk even nog bij zeggen:
We voelen allemaal dat blijkbaar vele gelovigen zich niet meer genodigd voelen aan de tafel van de Heer…….Hebben we het niet “warm “, -of hoe moet je het anders zeggen- kunnen brengen…. niet persoonlijk genoeg….
Reden te meer om waar we kinderen voorbereiden op hun EERSTE COMMUNIE, ook hun ouders nog eens uit te leggen, wat we HIER BELEVEN in ons gebed en onze hand ophouden voor dat kleine stukje brood.
Lichaam van de Heer….we moeten en mogen het misschien tegen ieder persoonlijk zeggen…..of gebaren….HIJ IS HET, HIER VOOR JOU OMDAT JIJ  JA JIJ BENT ZIJN KIND< ZIJN  KINDEREN.
Ik blijf er mee bezig tot mijn laatste snik, hoop ik….en ik heb ook steeds meer ontdekt hoe we als gelovigen naar de kerk zijn gekomen, buiten een VIERING OOK, om bij Hem te zijn, dat aanraken, waar alleen maar een lichtje bij brandt als zijn aanwezigheid.
In de jaren zestig toen van alles zou moeten veranderen hebben velen HARDOP VRAGEN gesteld, soms lacherig, als vrome mensen tegen kinderen praatten over HEM, die ER IS achter dat GOUDEN DEURTJE…..
Mensen verliefd zeggen ook van alles, waar andere om lachen maar hun gebaren, aanraking, woorden is taal van de Liefde.
JEZUS blijft in dit teken ZIJN TAAL van LIEFDE SPREKEN TEGEN IEDER VAN ONS ook tegen degene die het niet meer goed weten, hoe het is is en wat het betekent……BLIJF BIJ ONS HEER
 
Extra
 
Daarom was de sabbat voor Israël in de eerste plaats een teken van bevrijding, een teken van vrijheid, een teken voor het feit dat Israël nu een vrij volk was geworden. God had zijn volk bevrijd, Hij had dat volk de mogelijkheid gegeven om te rusten, iets wat in de oudheid normaal alleen was voorbehouden voor de Goden en de heersers.
Toegegeven, vandaag kunnen we ons nog maar moeilijk voorstellen wat voor een ongelooflijk grote betekenis dat voor de mensen van toen moet gehad hebben. Vrije tijd, dat is voor ons tenslotte toch heel vanzelfsprekend geworden. Daar denken we toch helemaal niet meer over na. Wie naast de zondag ook nog de zaterdag, en door de verkorting van de arbeidstijd dikwijls ook nog een stuk van de vrijdagnamiddag als vrije tijd ter beschikking heeft, om niet te spreken van de talrijke feest- en verlofdagen, die kan zich maar zeer moeilijk voorstellen wat voor een ongelooflijke stap die wekelijkse rustdag voor iedereen, zonder onderscheid, moet zijn geweest.
Wij beschikken intussen reeds over een dergelijke grote mate aan vrije tijd, dat velen onder ons al niet meer weten wat ze met al die vrije dagen moeten aanvangen. Wij hebben al een echte industrie in het leven geroepen die niets doet dan erover na te denken wat mensen in hun vrije tijd allemaal zouden kunnen doen. Moest je dat toen aan de Israëlieten hebben verteld, ze zouden het niet hebben begrepen.
En nog minder zouden ze het hebben begrepen, wanneer we hen zouden vertellen dat de mensen van vandaag, ondanks hun vele vrije tijd, toch niet veel gelukkiger of meer tevreden zijn dan zij toen.
Wanneer we hen zouden vertellen hoeveel stress het ons bezorgt wanneer er weer eens een feestdag nadert; en dat we meestal heel blij zijn wanneer die feestdagen dan terug achter de rug zijn! Wanneer we hen zouden vertellen hoe uitgeput sommige gezinnen in hun vakantieverblijf toekomen na alle problemen met inpakken en daarna de vreselijk lange files op de autowegen.
Wanneer we hen zouden vertellen dat wij op zondagavond dikwijls nog veel meer vermoeid zijn dan na een ganse werkweek. Wanneer we hen dat allemaal zouden vertellen, dan denk ik dat ze gewoon hoofdschuddend zouden blijven staan. Zoiets zouden ze helemaal niet kunnen begrijpen.
Het is toch wel vreselijk dat wij met dat Godsgeschenk van regelmatige vrije tijd, dat we in het oude Israël voor het eerst ontmoeten, niet beter weten om te gaan.
Opdat vrije tijd me goed zou doen, is er blijkbaar meer nodig dan alleen maar het feit dat ik die vrije tijd heb. Opdat die vrije tijd mij goed zou doen, moet ik blijkbaar eerst ook weten hoe ik hem denk te vullen – en vooral, hoe ik hem zinvol kan invullen! En blijkbaar kunnen maar zeer weinig mensen dat uit zichzelf. Blijkbaar moeten we ook dat leren, en hebben we ook daar een handleiding voor nodig.
Ik denk dat we daarnet in de lezing een dergelijke handleiding hebben gehoord. Want juist daarover spreekt het boek Deuteronomium in deze tekst: Hier is er één dag in de week die jullie cadeau krijgen. Die dag wordt jullie geschonken opdat hij jullie goed zou doen. Houdt hem heilig!
Dat is de handleiding die de Bijbel ons geeft: Behandel deze dag als een heilige dag. En wanneer we het Hebreeuwse woord grondig bestuderen wil dat heel concreet zeggen: maak hem helemaal los, los van het alledaagse, zet hem apart, waardoor hij heel bijzonder wordt. Heilig deze dag betekent: maak er iets heel bijzonder van, maak er een dag van die anders is dan alle andere dagen, een dag waarop je juist niet doet wat je op al die andere dagen doet!
Maar een dag wordt niet uit zichzelf bijzonder. Een bijzondere dag heeft ook een bijzonder accent nodig. Israël heeft dat begrepen, en heeft zich op die dag dan ook met de Heilige Geest, met God zelf, verbonden.
De Sabbat werd de dag waarop men zich op God bezon, de dag waarop men zich herinnerde dat het God was die zijn volk de vrijheid had geschonken, dat Hij het was die aan het volk de mogelijkheid had gegeven om de ganse week niet als slaven voor vreemde heersers, maar als vrije mensen, te werken, zodat ze voor zichzelf en voor hun eigen gemeenschap konden zorgen.  
Daardoor werd de Sabbat een dag waarop de mensen werkelijk tot rust konden komen. Een dag van nieuwe kracht en nieuwe oriëntering. Een dag wiens werking over de ganse erop volgende week uitstraalde. 
Misschien moeten we dat opnieuw van het oude Israël leren. Misschien moeten we ons daar terug helemaal opnieuw bewust van worden. Wanneer wij onze rustdag, de eerste dag van de week, de zondag, de dag waarop Jezus Christus is verrezen, terug bijzonder willen maken, dan heeft ook die dag een eigen accent nodig. Dan heeft die dag een plaats nodig waar wij aan het bijzondere, het heilige, aan God heel bewust zelf ruimte kunnen geven; Die ruimte ontstaat in de eredienst. 
Daar kunnen we God zelf terug een ruimte geven in ons leven. Daar kunnen we Hem tonen dat wij met Hem verbonden willen zijn. Daar kunnen wij tot rust komen en het jachtige leven van alledag even opzijzetten.
Ik weet niet, misschien kunnen sommigen datzelfde ook bereiken tijdens een boswandeling. Geen probleem! Maar ik ben ervan overtuigd dat het in een gemeenschappelijke viering beter lukt. Zo wordt de zondag een bijzondere dag die mij goed doet, die me oriëntering meegeeft en die ook uitstraalt in de daaropvolgende week
Ge moet het van mij niet geloven, maar ik kan het u wel aanbevelen. Wat jullie doen, dat beslist ge zelf, het is tenslotte jullie leven. Amen
 
 
 
 
 
 
 
 
 


 
 
 
 
 
 
 
 

Maak jouw eigen website met JouwWeb