Ja, vooral ook voor jou is er plaats!!

Wat gedachten van mij, daar op de wei
 
Dit verhaal speelt zich ook in Paray-le-Monial af, zomer 1983, als ik me het jaar goed herinner. Ik had plaats genomen, met nog enkele priesters, onder de bomen in het park aan de rivier de Bourbince: behalve de stoel waarop ik zelf zat, naast me een ‘zit’ vrij als iemand zou komen voor het Sacrament van de verzoening.
Wat verder weg, van de groepjes bomen, een open tent, met daaronder een grote monstrans met het Lichaam van de Heer, geborgen in de hostie. En overal rondom mensen, in stil gebed, in allerlei houdingen; sommigen dichtbij gekropen onder die tent, anderen verder weg, iedereen zo te zien met haar of zijn ’ plekkie ‘.  Stilte overal.... Alleen dan het af en toe, ver genoeg weg, fluisterend spreken van priesters of een biechteling.  

 -Ik had dit voor ik daar kwam, al jaren niet meer meegemaakt, en als je je daar als priester beschikbaar wilt stellen, geniet je, soms kort, soms wat langer van de eenheid met elkaar in gesprek met Jezus. ... En ik dacht af en toe: ja, velen spannen zich in voor een goed aanbod van de liturgie in ons land, maar hier is méér… én..... het kan hier ook - dit even tussendoor -

 ontmoeting

Net had ik even een pauze tussen het contact met diverse mensen, naar wie je luistert, met wie je vertrouwd aan de praat raakt, en vooral met hen samen tot bidden komt, en dan je eigen gebed in die stilte, dat houd je op peil, dat je niet gaat denken: ik kan hier even wat voor mensen doen.
Dan komen er twee meisjes. De een neemt het woord en vraagt:’ kunt u Frans verstaan?” .... ik zeg meteen, dat ik aan het wennen ben, maar dat ik het beter kan verstaan dan zo vlot te spreken. Het andere meisje knikt en gaat maar zitten terwijl, kennelijk haar vriendin, me op het hart drukt, dat ze ‘dit’ niet gewend is ... Ze is gedoopt, dat wel, maar ze is helemaal niet aan kerk en geloof meer gewend.”
De andere lacht wat verlegen, de vriendin lacht haar nog eens hartelijk toe: “ik ga daar zitten. Kun je  me van hieruit zien.”

 Nu eerst maar weer even voorstellen, waar ik vandaan kom, .... naam, .... dat ik hier nog nieuw ben, .... blij er te zijn. “ ik zeg altijd: er is geen toeval, en nu we hier ineens bij elkaar zitten, moet dat zo zijn. “ “Jouw naam?” ... ze heet Monique,”  “ja,” zegt ze:” en wat moet ik nu eigenlijk zeggen?.....  Ik ben toch voor mijn  gevoel: nu juist toevallig  hier terecht gekomen. Ik ben haar - en ze wijst naar Madeleine, zo blijkt zij te heten - in Parijs met nog enkele meisjes op straat tegen gekomen, en ik zeg het maar: ik ben er een van de straat, om het maar netjes te zeggen. Kijk, ik ben dus een hoertje, en ik voel: hoewel iedereen vriendelijk voor me is, dat ik hier eigenlijk niet kan en mag zijn?”

 Dan komen woorden over haar verhaal en wat ze allemaal doorgemaakt heeft. Ik kan met haar toestemming alleen zeggen: dat ze door de omstandigheden van de situatie thuis (zoals wij het noemen) in de goot terecht is gekomen; waar mensen zich verkopen, toch op zoek naar geluk, maar dat nooit echt haar deel werd.

 Ja, hoe en wat van haar verhaal zou ik, afgezien van het beroepsgeheim niet eens meer kunnen reconstrueren. Ik heb dat altijd als een bijkomende genade ervaren, dat je, na gesprekken met mensen, alles zelf ook kwijt was.

Alleen weet ik nog wat er met haar gebeurde, dat ben ik nooit vergeten. Ik herinner me haar gezicht, hoe ze keek… hoe ze op een bepaalde manier sprak….Het is voor ons van nú een aanmoediging: hoe de lieve Heer, ook bij ons, bij zo maar een gesprek ons raken kan. Het is de boodschap van de liefde van God, die voor ieder van ons is bestemd, oplichtend in wat Gods Geest in dit meisje tot leven bracht.
Maar wel wat er met haar gebeurde, dat ben ik nooit vergeten, en het is voor ons van nu een aanmoediging: hoe de lieve Heer, bij zomaar een gesprek, ons raken kan. Het is de boodschap van de liefde van God, die voor ieder van ons is bestemd, oplichtend in wat Gods geest in dit meisje tot leven bracht.
 
wonderlijke ervaring
 
Op een bepaald moment stelde ik haar voor om de woorden van de vergeving te willen ontvangen. “ja maar heb ik mijn geschiedenis duidelijk genoeg en open verteld?” Ik stelde haar gerust, en ik sprak weer die barmhartige woorden  uit: “.....en ik ontsla u van al uw zonden in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest....” Het was even stil, wat ik zelf verbrak door te zeggen: en nu kun je naar Parijs terug als maagd, als iemand die opnieuw gaat leven”
Ze keek me blij en opgelucht aan, stond op en keek toen nog eens naar de mensen wat verder op bij het Heilig Sacrament. Keek me nog eens aan en zei:
“U zegt dat wel, maar kijk eens, hoe kan ik opnieuw gaan leven met dit lichaam dat ik zo vaak heb verkocht?” En ze ging weer naast me zitten.
Daar had ik niet zo maar een antwoord op. Ik begon te denken, en te bidden, me vragend: wat ik haar nu nog het beste zou kunnen zeggen. Ik weet niet meer hoe lang het stil was tussen ons, maar op een geven moment pakte ik het Franse bijbeltje uit mijn tas en sloeg dat open.
 Ik las haar de passage voor op de bladzijde die  ik  in de bijbel opensloeg.- Ik zeg maar: toeval bestaat niet, maar ik respecteer wat ieder hierbij nu voelt.
Misschien is het verhaal bij je bekend, maar hier toch even de tekst:
 
Lucas ( 5:17-27 ):
“ Op een dag toen Jezus de mensen aan het leren was, zaten er ook Farizeeërs en wetgeleerden .... En de Heer gaf Jezus de kracht om te genezen. Daar kwamen een paar mannen aan. Op het draagbed droegen ze een man die verlamd was. Ze probeerden hem naar binnen te brengen en voor Jezus neer te leggen.
Maar doordat het zo vol was, vonden ze nergens een doorgang... Daarom gingen ze het dakterras op en lieten hem met bed en al door een opening in de dakbedekking naar beneden zakken.
Bij het zien van hun geloof zei Jezus tegen de man: “uw zonden zijn u vergeven.” De schriftgeleerden en de Farizeeërs begonnen zich af te vragen: “Wie is Hij? Hij beledigt God, want zonden vergeven kan God alleen.” 
Maar Jezus begreep wat ze dachten.” Waarom denkt u zo?” vroeg Hij hun. “Wat is eenvoudiger te zeggen: “Uw zonden zijn u vergeven, of: Sta op en loop? Maar ik zal u laten zien dat de  Mensenzoon de macht heeft hier op aarde de zonden te vergeven.”
Daarop richtte Hij zich tot de verlamde man: ”ik zeg u: sta op, pak uw bed op en ga naar huis.” Op hetzelfde ogenblik stond hij voor hun ogen op en pakte zijn draagbed, en op zijn terugweg bracht hij eer aan God. 
Iedereen was buiten zichzelf van verbazing. Vrees greep de mensen aan en zij bewezen God eer.
“We hebben vandaag wel iets buitengewoons gezien!” zeiden ze. “
 Ik moest haar het verhaal eerst verduidelijken, want ze zei het nooit gehoord te hebben. 
“Maar Jezus heeft er alles mee te maken”, was een eerste reactie, na nog eens de tekst voorgelezen te hebben.
 
Ik vertelde wat ik zelf voelde: Ja, je bent geneigd
te denken: ‘dat is een verhaal van lang geleden’.
Het is mooi, nadenkend kun je tot je door laten
dringen wat die man overkomt, maar ook de
mensen, en nog meer, omdat Jezus de man eerst bevrijding, vergeving aanzegde.
“En nu ik het hier nog eens met je las, zien we,
hoe God tegen ons van nu wil spreken,
én laten voelen, dat Hij nu ook hier is.
En ginds in die monstrans is Hij,
kijk maar hoe die mensen stil bij hem zijn,
en ten overvloede voor ons hier samen.
En nadat ik over jou de worden uitsprak: ik
vergeef je van je zonden,....
gebeurt zijn liefde nu ook aan jou.
 

En ik zeg nog eens: ga maar, en voel je geteld, dat je erbij hoort en een nieuw leven kunt beginnen, dat je alles mag vergeten, en ook: laten genezen wat nog van vroeger omhoog kan komen.....”

 Tranen en vreugde bij dit kind, een haveloze.... en ze stond op:” ja, ik ben een nieuwe mens, en ik ga hier vandaan voor Hem als maagd.”

 Ik zou willen weten waar ze nu is, en haar nog eens zien, en nog eens samen danken.
Maar het is hier neergeschreven, zodat wij durven, en mogen verdergaan, vol hoop, en dat Jezus Zijn verhaal heeft voor en met ieder van ons!!!
 
 
 
 
 
 


Maak jouw eigen website met JouwWeb