HOE HET  HAAR  “AANGEWAAID” KWAM.....

Het eerste wonder 1981

 
Het eerste ‘wonder’ dat ik beleefde in Paray le Monial 
Op een van de eerste dagen van die zomersessie zat ik in een van de straalkapelletjes (in de omgang achter het hoogaltaar van de Basiliek) om beschikbaar te zijn voor de biecht.
In de loop van die middag kwam er een jongen naast me zitten. Even kennismaken: hij is Marc - zijn naam kan ik noemen omdat hij dat uitdrukkelijk heeft goedgevonden - student techniek, aankomend ingenieur, hoopt hij, bij het bouwen van vliegtuigen. (En nu bouwt hij jaren later nog mee aan de Airbus)
Uiteraard ben je als priester het toevertrouwde verhaal al kwijt, en je geeft het eigenlijk door aan de lieve Heer. En naar aanleiding daarvan hebben we ook gebeden voor zijn wensen, verlangens, voor ouders en thuis allemaal.... Toen een moment van stilte viel, zei ik ineens: ‘ik denk jou ontmoetend, aan de woorden die Jezus zei tegen een leerling Nathanaël, toen Jezus hem aan zag komen, zei hij: ’Dat is een echte Israëliet, een man zo eerlijk als goud.’
Ik was er verbaasd over, dat ik dit zei, want ik had op dat moment geen Franse bijbel bij me, en ik weet niet waar ik de Franse woorden van deze tekst ineens vandaan haalde. 
Maar die woorden maakten hem ineens duidelijk hoe Jezus ons ziet, volgt en zegt; je mag er zijn zoals je bent!
Even napraten
“Wat ben ik blij om hier ‘alles bij O.L.Heer neer te kunnen leggen.
Maar tegelijk drukt me nu iets: ik ben hier met een vriendin naar toe gekomen, en haar geloven is wankel. Daarom ging ze toch wel mee hierheen om samen misschien wat te ontdekken. Maar we komen samen niet verder als wat discussie. Och het verblijf hier daar kan zij tot nu toe wel wat van maken, want je hebt toch vrienden, wat rondkijken, gezellig een drankje op zijn tijd..... Maar toen ik haar zei om nog wat in de basiliek te blijven, en dat ik aan dubben was om wel of niet naar de biecht te gaan, is ze kwaad weggelopen…."‘  "Je zoekt het hier maar uit, ik wil weg’..... Zo kunnen we toch geen toekomst in, …. " en ze is weggelopen".
Ik beloofde hem haar naam, Cathérine, in mijn geheugen te griffen, en ... ‘op een plek als deze moeten we toch Onze lieve Heer álles kunnen vragen, met zoveel zoekenden en biddenden bij elkaar.’ Hij vertrok.....
Lobbyen voor een bekering
Bidden voor...... je hoort het ook nu nog wel. Meestal als iemand iets mankeert, en vraagt om gebed, zegt men: ‘ik zal aan je denken, of: ik zal een kaarsje opsteken, ...ik zal voor je duimen.'
Dit zou hier eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn, zeker daar hier toch de meesten zijn voor bezinning en gebed.
Na dit gesprek voelde ik het als een plicht om verbonden met Marc te bidden voor zijn vriendin, die ik niet kende: Cathérine.
- Ik geef toe, dat ik met toezeggen van: ‘ik zal aan haar denken’, als iemand me om gebed vroeg wat oppervlakkig omging. Ik deed het wel, maar wat routineus, oppervlakkig nog al.
(Elders in de WEB vind je een verhaal uit het leven van Theresia, die dertien jaar jong, ook ontdekte, hoe we er altijd met iedereen voor moeten staan om Gods genade voor iedereen af te smeken. Ik heb daar heel veel van geleerd)
Bij het middageten zat ik toevallig met een groep Vlamingen aan tafel.... Gesprekken over en weer,' hoe vind je het hier? Kun je wennen? ' Maar als wij zo bij elkaar zitten worden ook al gauw de zorgen, die men heeft aan elkaar toevertrouwd. 
Luisterend en zelf pratend dacht ik aan mijn parochie, dierbaren van de familie, vrienden .... hoe nogal velen de weg in hun geloofsbeleving kwijt geraakt zijn...
Toen  kwam de gedachte aan ‘het’ Parijse meisje: “O, wacht: ik heb iemand voor wie we moeten bidden, dat ze, zeker nu ze hier is, ook de lieve Heer leert kennen. Ze heet Cathérine, verder weet ik niets van haar.”
Men zegt wel eens: ik sta er mee op en ga er mee naar bed, zo ook die nacht en de komende dagen... en bij de zusters Dominicanessen waar ik logeerde gaf ik bij het ontbijt die intentie mee aan de zuster die de koffie bracht, of ook zij aan Cathérine zouden denken. ”ja, maar", zei het oude goedige zustertje, "als ons gebed verhoord wordt moet je dat wel komen vertellen. Dan krijgen we nog meer vertrouwen in het gebed, waar Jezus ons bij wil betrekken!”
De dagen van de Sessie gingen snel, maar ik hoorde noch van Marc, laat staan van haar iets.
Ik vroeg ook nog anderen die ik zo de dagen ontmoette.
Dan werd het de sluitingsdag: donderdag. We kwamen, na in de kerk de lauden (kerkelijk ochtendgebed) gezongen te hebben, bij elkaar in de grote tent, die toen in het park bij de basiliek stond. Merkwaardig dat ik ondanks de goede spreker, na een kwartier opstond, - dat kon onopvallend omdat ik achterin zat - ik ging vast naar de kerk, waar allen samen zouden komen, om aan het eind van de morgen de hele bijeenkomst met een Eucharistie af te sluiten.
Ik trok maar vast mijn liturgische kleding aan, en ging bij het sacramentsaltaar zitten, waar nog meer mensen in gebed waren.
Ik zat er een minuut of tien, toen ik naast me een schaduw zag: ik keek op, daar stond een blond meisje. Ze vroeg of we even konden praten.... voor ik antwoord gaf zei ik zo maar spontaan: “ben jij Cathérine?”... En ze was het! Ik ging met haar een plekje zoeken om haar te woord te kunnen staan.
We zijn in een kapelletje gaan zitten, maar het eerste kwartier kon ik niets uitbrengen, geraakt door wat de Heer hier deed. Ik was dankbaar, dacht aan al die gebeden voor haar.... Maar eigenlijk, en dat denk ik nu nog, is haar komst, ondanks het feit dat haar vriend Marc haar geen hint had gegeven mij te benaderen, als een teken van de lieve Heer voor mij: geloof in gebed, weet dat je in mijn dienst bent, en dat ik je wel leiden zal. Ik was diep ontroerd en het geeft me tot op de dag van vandaag een dankbaar gevoel!
Ja, en toen veranderde Cathérine's leven en door de genade van Gods vergeving stond ze later open voor een nieuwe, andere toekomst. Ik kan met haar toestemming alleen zeggen, dat wat ze aan geloof via haar ouders had meegekregen een nieuwe beleving is geworden, zeg maar: een leven met Iemand, met Jezus, met God .....
We hebben elkaar na de H.Mis van de afsluiting nog getroffen voor we afreisden. We hebben daarna elkaar nog geregeld getroffen. Ik heb hen mogen begeleiden, ook later naar hun huwelijk, ... want, zoals destijds in EO-programamma’s werd gezegd:” God verandert mensen’.... men krijgt veel, een nieuw élan, liefde, maar…. dan komen de gewone dagen en jaren, waar we als iedereen mensen zijn die zoeken moeten, onszelf tegenkomen en die bij de ervaring van onze beperktheden verdieping nodig hebben, en ….. het blijvende gebed.
Het verhaal zou nog langer kunnen zijn met de contacten later in Parijs met hun ouders en bijvoorbeeld het ervaren met een van haar zussen, het zou hier te ver voeren.
Ik heb het willen opschrijven voor het eerst, met hun goedkeuring. Ik was er al een tijd over bezig het als een mirakel op de WEB te zetten.
En tot mijn grote verbazing zijn zij op 11 maart jongstleden helemaal naar hier gekomen om elkaar nog eens te ontmoeten.... Zij zijn nu tegen de vijftig, hij een grijze kop, ze hadden hun vierde zoon, een nakomer van nu 15 bij zich. We hebben alles nog eens gedeeld, en God gedankt voor wat we van Hem mochten ‘voelen’, en krijgen.
Blijft mijn grote vraag:" waarom lieve Heer, doet U het met hen zo, en moeten anderen door met twijfel en zoeken, en ze kennen U nog niet? "
En toch denk ik steeds weer: we bidden te weinig om een teken, een wonder!
 

 

 

 

 

 



 

Maak jouw eigen website met JouwWeb