Thuiskomen
Wat je toch een klein wonder mag noemen, is haar weerzien met thuis. Toen de bus naar Oostenrijk al startklaar was en met draaiende motor koers koos richting huis, heb ik afscheid genomen van Sophie. Via brieven kreeg ik later een verslag van die reis, niet alleen brieven van Sophie, want ook met de meeste anderen van de Oostenrijkse groep had ik in die dagen nader kennis mogen maken. Ze gingen allemaal enthousiast uit Paray-le-Monial weg en zo werd de reis naar huis een tocht van blije mensen. Blij om wat eenieder op zijn eigen manier had doorgemaakt. In de momenten dat het in de grote groep ook af en toe stil werd, begon het Sophie toch wat te bekruipen: hoe zal het dadelijk thuis gaan? Moet ik wat zeggen over mijn ervaringen? En zo ja, hoe dan?
Sophie schreef me later uitvoerig over dat thuiskomen. Het was laat geweest toen ze werd afgezet, zelfs alweer bijna in de ochtend van de volgende dag. Ze ging zachtjes naar binnen, want ze sliepen natuurlijk nog allemaal. Eigenlijk was ze wel blij dat ze zonder iemand wakker te maken in haar eigen kamer kon binnensluipen. Ze ging toch maar een paar uurtjes naar bed...... maar het haalde niets uit. Als je piekert kun je niet slapen. Toen ze hoorde dat er iemand beneden was ging zij ook maar. Papa was de eerste, ze kreeg een kus met maar een paar woorden. Ze kwam er later achter, toen ze eenmaal met zijn allen tot echte gesprekken kwamen, echt open en eerlijk, dat hij zich ook geen houding wist te geven.
Even later kwam mama. Ze keken elkaar even aan en toen...... gebeurde het. Nee, niet meer de plichtmatige zoen, ze kwam op haar af en drukte haar tegen zich aan. Omhelzing als nog nooit eerder van haar eigen moeder! Nu kon Sophie zichzelf ook geven.Sophie moest telkens weer huilen van vreugde. Terwijl ze met horten en stoten aan de tafel vertelde, luisterden haar ouders voor haar gevoel nu voor het eerst echt naar háár verhaal. Het klinkt nu misschien te mooi allemaal, dat het zo ineens anders was. Er moest ook nog veel worden bijgepraat en uitgelegd, maar dat kon nu.
En voor wie kunnen geloven: ook haar ouders zijn geleidelijk weer meegegaan op haar weg met het geloof. Ze gingen ook thuis samen bidden en als gezin kwamen ze samen aan die Tafel van de Heer.
Tot zover het verhaal over Sophie. Het is bij iedereen weer anders, maar echt thuiskomen is voor iedereen mogelijk, want de goede God bereidt voor ieder een thuis. En Hij wacht met veel geduld en met oneindige Liefde op die vele mensen die zijn genodigd om Hem te ontmoeten.