een eerste ontmoeting bij de tent
Nu vertel ik dus graag over onze ontmoeting bij die bijzondere tent. Stel je deze tent eens voor: Een open tent, niet al te klein, wit. Alleen een dak, en daaronder bovenop een klein altaar staat een heel grote monstrans.
(Voor wie er onbekend mee is: een monstrans is een geelkoperen metalen krans, waarin een heilige Hostie getoond wordt. Die zit in het midden van deze krans in een houdertje. In deze heilige Hostie, geloven en beleven we de de werkelijke aanwezigheid van Jezus)
Zie ook: Wonderlijke bekeringen -
De hele dag zijn er in die tent diverse personen aanwezig, het was niet anders bij deze jongerenbijeenkomst. Sommigen kruipen wat dichterbij, anderen wat verder weg onder de schaduw van een boom ..... De een zit er gewoon zo, een ander met een boekje voor zich. Soms ligt er iemand, met als hoofdkussen zijn rugzak, die zoekt naar ziel en lichaam rust. Maar allemaal gericht op de monstrans. Het is er 'hoorbaar' stil, daar bij die tent.
Wat verder naar achteren zitten, her en der verspreid, priesters met nog een stoel naast zich, bereid voor een gesprek met wie dat wil. Dat gaat uren door: mensen die willen biechten, alles van zichzelf kwijt willen, hun leven bij de lieve Heer neerleggen, dingen uitpraten. Zo zat ik daar ook, als priester met een luisterend oor en een biddend hart voor de vele jonge mensen die daar op de stoel bij mij kwamen biechten, kwamen praten.
Daar zat Marc dan ineens naast me. Hij vroeg: "Ik hoef toch niks? Trouwens waarom willen ze hier eigenlijk praten?” Hij leek dus niet zoveel vertrouwen erin te hebben, maar was toch zoekend. Tijdens dit gesprek met hem, heb ik hem rustig het een en ander kunnen uitleggen over het geloof, woorden speciaal voor hem alleen. Het geloof stond toch ook weer niet zo ver van hem af. Hij had van thuis uit en destijds bij de voorbereiding op de eerste Communie en zijn Vormsel toch best wat meegekregen. Hij ging ook af en toe zondags met zijn ouders mee naar de kerk.
Dat eerste gesprek daar bij de tent, hebben we niet te lang gemaakt. Ik vroeg hem, ga toch nog even naar die tent daar waar al je leeftijdgenoten bijeen zijn uit zoveel landen. Waar hij op antwoordde: "dat probeer ik nog eens, maar ik vang hier zo van die vrome woorden op met mijn beetje Frans: coeur de Jesus, coeur de Jesus......"
Ik zei: “daar komen we nog eens op terug, probeer gewoon wat mee te doen en geniet van de rest van je dag”. Ik zag hem gaan..... Eigenlijk heb je niets gedaan, wat uitleggen en wat proberen te luisteren. Geloven kun je immers niet aan iemand opleggen, je kunt het iemand niet toestoppen, hoe graag je ook zou willen dat hij Jezus ook leert kennen. Toen ik een uurtje later na een paar andere gesprekken richting de tent keek, zat Marc er nog. Natuurlijk heb ik toen verder ook voor hem gebeden.