Ontmoeting in een Frans stadje

 
Ik was stomverbaasd om jou daar in Paray-le-Monial tegen te komen. Je kwam net uit de bus na een nachtelijke rit en was daarom misschien niet op je best. Ik was met een groep naar de aankomst van jullie bus gekomen voor een eerste kennismaking. Ik benijdde de anderen van deze groep die jullie opwachtten, want zij hadden een taak: jullie verwijzen naar waar je je kon inschrijven, naar je logeeradres of camping of waar je bonnen kreeg voor maaltijden. Ik had eigenlijk niets meer te zeggen dan: "hallo, ik kom ook uit Nederland en ik ben hier met enkele jongere priesters.” - Bij mij kun je terecht als je ergens over wilt praten, over wat je maar wilt, ook over vreemde dingen. - Dat kun je moeilijk zo bij een eerste kennismaking zeggen, dus dan zeg je maar zo wat algemene woorden.


Voor mensen die niet in Paray-le-Monial geweest zijn moet ik even de situatie uitleggen. In dit bedevaartsoord komen in de maanden juli en augustus heel veel mensen bij elkaar voor bezinningsweken. Veel jonge mensen ook. Jij kwam naar een bijeenkomst speciaal ook voor jonge mensen. De aanwezige grotere ruimtes, zoals bijvoorbeeld de monumentale basiliek, bieden niet voldoende plaats voor al deze mensen. Daarom wordt aan de rand van het centrum een tijdelijk dorp van kleine en grote tenten gebouwd. De twee grootste tenten worden gebruikt voor de vieringen en de maaltijden. Verderop is nog een andere tent. Dat is de plaats, waar voor Marc zoveel veranderde.


Maar voordat we elkaar bij die bijzondere tent ontmoetten, hadden we elkaar al een aantal andere keren getroffen. Ik kan me niet meer precies voor de geest halen, hoe we elkaar wat beter leerden kennen. In ieder geval hadden we elkaar al eens gesproken bij het middag- en avondeten als we elkaar troffen in de lange rij " wachtenden voor u" gewapend met een blad en plastic vork, "mes" en lepel.


Nadenkend over ons treffen, het leek wel toeval dat ik in de file zo vaak tegen je aan botste. Het was toch zo bedoeld waarschijnlijk, zodat we elkaar ook later konden ontmoeten bij die bijzondere tent. Daar in die rij wachtenden, had ik wat vragen gesteld als: Waar kom je vandaan? Met z’n hoevelen zijn jullie thuis? Zijn er nog broers of zussen van jou hier? Hoe vind je het? Uit jouw antwoord daarop kan ik me herinneren: het is nogal veel bidden en daar heb ik niets mee en bovendien: ik bid denk ik nooit! Ja, ik ken het Onze Vader en het Wees gegroet, dat hoor je hier natuurlijk ook. Ze zingen dat hier, die wijs vind ik wel mooi. Wat ze proberen ons te vertellen is zo, zeg maar, nieuw voor me. Ik kan alleen maar wat flarden opvangen, ook al wordt alles vertaald. Wel vind ik het onvoorstelbaar "super" om met zoveel jongeren bij elkaar te zijn. Allemaal jongeren die toch wat willen en zoeken over geloof! Ik ben thuis onder mijn vrienden de enige, die nog wel eens met mijn ouders mee naar de kerk gaat. Hoe kom ik hier tussen deze jongeren eigenlijk terecht? Ik voel me wel een aparte, hoewel er trouwens nog wel een paar van onze groep ook wat anders dan de rest zijn. Wat weten we van "kerk" bijvoorbeeld? Maar als ik toch met de grote groep mee ga, dan voel ik bij de liederen en muziek iets van enthousiasme, dat ik heel mooi vind. Sommigen doen hun handen in de lucht als ze zingen, terwijl het niet van die zwevende figuren zijn, zoals je ze bij sektes vindt bijvoorbeeld. Soms ben ik stiekem wat jaloers op dat enthousiasme van mijn leeftijdgenoten. Zo zal ik het bij mijn kerk thuis nooit zien.


Nu ik je even zo aan het woord heb gelaten, zal iedereen wel begrijpen dat jouw geloof tot die tijd op dorre grond moest zien te gedijen!