Een werkelijke ontmoeting bij de tent

 
De dag erop troffen we elkaar weer op de wei bij de kleine tent, al meteen na de lunch. Wat ik hiervan vertel, kan ik alleen omdat hij me vroeg het anderen door te vertellen, als het te pas zou komen. Hij opende het gesprek met:


Hier ben ik dan .... ik wil wat die anderen doen, of ja,.... ik weet niet wat die anderen hier doen of zeggen. Dat heet dan gaan biechten, en ik wil het doen en ook weer niet! Het begon gisteren daar in die tent waar ik zat, net uit de zon aan de rand. Ik dacht, toen ik die anderen daar zag zitten, wat zouden die dan tegen "iemand" ....voor mij nog een vraag, of vaag iemand zeggen? Wat zeggen die dan? Het kan niet, dat ze allemaal zo maar zitten te staren of dromen? Wat hebben zij, wat ik niet heb? En daarom zou ik niet weten hoe ik nu biechten moet, je moet me eerst maar eens wat voor zeggen, hoe ik 'moet' bidden.
Ja, ik ken natuurlijk wel wat gebeden, waar wat brokken van over zijn: Onze Vader, Wees gegroet, die heb ik geleerd van mijn moeder. We bidden thuis ook voor het eten, maar zo vlug, dat ik er nooit "iemand" in heb ervaren. Dus heb ik, nu ik hier dan toch ben en dit gebeuren hier allemaal meemaak, de vraag of je voor mij kunt bidden?


Wat nu gebeurde is moeilijk na te vertellen. Ik werd een beetje voor het blok gezet. Marc had op dat ogenblik niet in de gaten, dat het voor mij eigenlijk nog tamelijk nieuw was: zo maar met iemand bidden, met eigen woorden, zo maar zeggen wat je ingegeven wordt. Het was en is voor ons katholieken ongewoon. Daarmee wil ik niet zeggen dat er niet oprecht gebeden wordt door talloze gelovigen, maar, je zou kunnen zeggen, dat er zo voor het gevoel alleen wat bescheiden wordt gebeden. Een Onze Vader, Wees gegroet, en natuurlijk is er het bidden in de liturgie. Verder zijn er nog gebeden op te zoeken in kerkboeken. Maar is dit echt bidden of meer een geleerd riedeltje opzeggen? Trouwens je moet bij het samen bidden dat natuurlijk ook doen met woorden die voor iedereen te begrijpen zijn, het gebed moet bereikbaar zijn.


Hier zaten we dan in dat Franse stadje bij die tent, met zijn tweeën. Maar dat gebed kwam als vanzelf. Waar anders dan van de Heilige Geest, haalde ik voor hem woorden vandaan? En bij Marc kwam het ook. Wat en hoe precies? Als ik het nog zou weten....bovendien ligt er gezien mijn  ‘beroepsgeheim' een sluier over dat samenkomen van ons. Er resten nog dankbare herinneringen aan wat de lieve Heer toen aanreikte. Het was een gebed dat een werkelijke ontmoeting was met onze lieve Heer. Hij was erbij aanwezig en kwam op een veel diepere manier in het leven van Marc. Nu werd God echt Iemand voor hem. Ook kwamen er emoties naar boven en tranen. Dat mag er van hem gerust bij verteld worden, om aan te geven, dat geloven de hele mens raakt en ook de hele mens kan verdiepen.


Deze ontmoeting met God, was een eerste begin. Weer thuis kwam voor Marc weer de gewone werkelijkheid van alle dag. Ik zeg het er maar voor alle zekerheid bij. Destijds had de EO een mooi programma met boeiende verhalen over mensen die tot geloof kwamen. De programmamaker bracht het zo enthousiast, dat velen de indruk kregen, dat de 'bekeerlingen' voorgoed alles gemakkelijk zou afgaan.


Het verhaal van Marc maakt ons verder duidelijk, dat dit niet het geval is. Als je, na een paar dagen waarin je het geloof zo mooi en intens hebt beleefd en echt God hebt ontmoet, weer in je eigen omgeving komt, is het niet gemakkelijk om dat diepe gevoel te behouden. In je eigen omgeving gaat alles gewoon door op de oude manier, maar als gelovige wil je nu niet meer met alles eigenlijk zo maar meedoen. Dan zijn er op deze weg dus zo zijn ups en downs, je ondergaat verleiding. Het is dan goed om af en toe terug te denken aan die intense ervaring, aan die echte verandering. Nog eens terugvoelen hoe je geraakt bent, en andere gelovigen blijven opzoeken. Niet vergeten wat het betekent een christen te zijn, iemand, die zijn Maatje, zoals Marc het wel eens zegt, genoeg aandacht geeft. Dat kan in het gebed, dan kun je praten  tegen Jezus als tegen je maatje, zo leeft dat nu voor Marc. Het gebed is praten met God en tegen God, waarbij je ook zult ontdekken dat Hij soms niets lijkt te zeggen, en je maar laat  tobben.

Om af te sluiten, en dat zeg ik voor eigen rekening: als gelovigen, als gedoopten zijn we van en met elkaar door Jezus. Dat is onze houvast.
 
Marc is nu aardig volwassen, hij is echtgenoot en vader, ..... met houvast! Nog altijd is hij dankbaar dat hij zich tegen heug en meug mee liet tronen naar de plaats Paray-le-Monial. Al dikwijls is hij daar terug geweest, al is het maar even om weer bij te tanken. En nu kan hij er ook nog over praten met zijn lieve vrouw!