Veertiende zondag 2014

“Ik zal u rust en verlichting schenken.”
( Mt.11:29 ) 
 
 
 
Het is goed dat ieder er weer is, dat we elkaar weer zien, en dat we met elkaar weer echt wat SAMEN te beleven hebben!
Het is vakantietijd, misschien doen we er niet aan mee, omdat we om welke reden dan ook niet kunnen. In de parochies is het meestal een slappe tijd, want velen zijn er weg om de zo verlangde rust te gaan genieten, met hopelijk veel zon, en weinig regen .....
Maar waar je heen gaat, en wij zijn geen haar beter, we blijven deze mens, deze man of vrouw, vader, moeder, familie, mijn karakter, mijn gevoelens ......Misschien ook de moeilijke dingen van je ziekte of ouderdom... pijn om degenen waar het niet goed mee gaat, zoals ieder dat dan voelt....
Gaan we naar God toe samen  om te horen van Jezus zijn Zoon,: dat Hij ons rust wil geven , en dat zijn juk niet op ons drukt. 
Om te beginnen bidden we om vergeving:
 
 
HOMILIE
 
Ik zeg al: het is vakantie ..... en dan denken we: een paar weken van vrij-zijn, geen school, en hier voelen  we,  dat er mensen weggetrokken zijn naar ieders verlangen.
Maar als je op vakantie gaat, dan moet je toch van alles regelen..... een buurman of - vrouw vragen om de bloemen water te geven, de brievenbus leeg te maken, en als er ergens iets met het huis zou zijn...bellen....En wie weet wat nog meer....
Niemand komt denk ik op het idee om de buurman te vragen....we zijn een tijdje weg, zou je ook namens ons  ook even naar de kerk willen gaan, dan  kunnen ze zien, dat we op vakantie aan allemaal thuis ook dan denken!
 
Moet je dat nu zeggen in deze tijd...Geloven.... veel moderne mensen willen ook daarvan op vakantie...en dan sommigen altijd, ...weg met de druk van wie niet mag of wat juist moet.....
We merken in deze tijd ja, dat veel  mensen het kwijt zijn ....
We hebben als kerk, vooral de verantwoordelijken teveel gedrongen om te KOMEN, te DOEN, te LUISTEREN ....
 
Geloven kan toch ook wel met ons mee...Je ziet in het buitenland hoe mensen op vakantie die een stad bekijken ook binnen gaan in de kerk...de plaats toch wel van de lieve Heer, en de lieve Vrouw...en ik ken er die helemaal niet katholiek zijn daar een kaars opsteken.....ook een manier al van bidden...
 
Voor ons kom ik tot deze mededeling: het is niet de bedoeling dat we het geloof als een blok aan het been meedragen. Het geloof draagt ons, het put ons niet uit, maar versterkt van binnen uit.
Jezus geeft  ons vandaag  dat aan met het beeld van een juk, ..... jongeren kennen dat woord misschien nu niet meer...ik zie nog de visboer vroeger lopen met een stuk hout op de schouders, en aan beide kanten hing een emmer met vis..... Zwaar  om te dragen, dat zag je aan het lopen....
Maar Jezus zegt tegen jou, tegen ons...: de last die Ik op jou leg is maar licht, en het voelt niet hard aan.... geloven in Mij is eerst liefde, ja dat jij bemind wordt
 
Om het beter te voelen een gedichtje in de vakantie...We gaan ervoor naar het strand,.....
( Voetstappen in het zand )
 
 
Ik droomde eens en zie ik liep 
Aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook
De Heer liep aan mijn zij.
 
We liepen saam het leven door
En lieten in het zand,
Een spoor van stappen, twee aan twee,
De Heer liep aan mijn hand.
 
Ik stopte en keek achter mij
En zag mijn levensloop,
In tijden van geluk en vreugd,
Van diepe smart en hoop.
 
Maar als ik goed het spoor bekeek,
Zag ik langs heel de baan,
Daar waar het juist het moeilijkst was,
Maar één paar stappen staan.
 
Ik zei toen: Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
Juist toen ik zelf geen uitkomst zag
Op het zwaarste deel van het pad.;
 
De Heer keek toen vol liefde me aan
En antwoordde op mijn vragen:
Mijn lieve kind, toen 't moeilijkst was
Toen heb Ik je gedragen.
 
Toen ik eind jaren zestig kapelaan was in het dorp Schayk bij Oss, was het de  tijd dat mensen meer vakantie kregen en ook weg konden gaan, aarzelend nog wat  ook naar het buitenland, maar een groeiend aantal. In die tijd hoorde ik de deken van Grave elke jaar zeggen: er zijn er weer veel weg, en velen komen na de vakantie niet meer terug, als ze het gevoel van de ‘stek ‘van de parochie wat kwijt zijn geraakt.
Ik denk dat het feitelijk waar was, maar tegelijk zou het ons ook erop mogen wijzen, dat we juist nu, de kunst geleerd hebbend van alles los te laten van drukte en dagelijkse plicht, dat we herontdekken, dat de lieve God een ‘maatje’ wil zijn, die met ons mee trekt. En als we dan terugkijken naar de vakantie zouden we ook maar een paar voetafdrukken in het zand van het bestaan moeten zien, omdat juist in het mooie Hij ons gedragen heeft, en als je gedragen wordt heb je beter uitzicht toch ?