Ontmoeting met degene die genas

Korte eerste ontmoeting met degene die genas
 
Na de middagpauze ben ik, zoals wij Nederlanders daar zeggen; naar ' de wei ' gegaan, een groot terrein waar de hele dag door mensen in stilte samen zijn bij uitgestelde H. Sacrament. Overal op het terrein onder parasols en bomen zijn de hele middag priesters aanwezig voor het sacrament van de verzoening (de biecht) of voor samen te bidden of zo maar een gesprek.
Daar ben ik onder een boom gaan zitten. 
Het was aanvankelijk nog wat rustig, dus een goede gelegenheid om zelf te bidden.
Nadat wat later enkele mensen langs geweest waren, kwam een Franse collega me vragen of ik met hem naar iemand wilde gaan, die om een gesprek vroeg.
We kwamen buiten het stiltegebied, en daar stond een echtpaar. De eerste vraag aan mij was:
’Bent u degene die woorden van genezing hebt ingegeven gekregen aan het eind van de morgen?’. Ja, dat kon ik beamen.
‘Ja, weet u’ en hij nam het woord omdat zijn vrouw nu ineens erg emotioneel werd, ‘ze kon helemaal niet meer lopen. Zij was het voor wie de woning moest worden aangepast.
Kijk nu, ze kan gewoon lopen.’ De confrontatie met deze onbekende mensen, die zo maar even uitkomen voor wat zij mee maakten. Er viel een lange stilte, ze hielden elkaar stevig vast snikkend.... ik heb een gebed gestameld van dank. We hebben wat gepraat en toen kwam het afscheid. Ik vergat zelfs hun namen op te schrijven en ook niet wat en waar de kwaal precies uit bestond. Duidelijk was dat ze weer kon staan en goed kon  lopen Het laatste was dat ik zag hoe ze samen de grote vlakte op liepen (waar destijds paus Johannes Paulus II de Heilige mis had opgedragen) blij spurtend, zoals gezonde mensen kunnen.  Ze gingen hun nieuwe leven zo hardlopend tegemoet!
 
Van zulk een feit wordt op de avondbijeenkomst geen gewag gemaakt. Men wil geen opgeklopte toestanden, en ook in dit geval is het echtpaar een jaar later teruggekomen om toen dankbaar te kunnen getuigen van hoe Gods genade haar op die dag, een jaar geleden, de genezing heeft geschonken.
Ik was er op die avond niet bij, alleen hoorde ik later dat ze de woorden hadden ontvangen van een Franse met sterk accent.
 
Zo had ik voor dit verhaal misschien weer contact met dit gezin kunnen zoeken. Maar ik heb het niet gedaan. Later vroeg ik nog wel naar hen, zij kwamen uit de buurt van Brussel en waren Franstalig. 
Neem het maar van me aan, dat ik het echt heb meegemaakt.
We leven nu in een tijd van zware beproevingen van het geloof, maar we mogen en moeten bidden, zoals de vele mensen die we in de evangelieverhalen tegenkomen, en die door hun bidden tot Jezus niet alleen het geloof kregen maar ook wat goed was voor hun gezondheid!
 
Gods genade
 
In enkele verhalen heb ik tot nu toe het gebeuren van Gods genade met mensen kunnen vertellen. Maar na het relaas van deze keer wil ik eerst nog eens beklemtonen, dat hier niet zo maar ‘sterke staaltjes’ worden getoond. 
 
Maar wij mensen  van deze tijd, zouden nog steeds wat meer bemoediging, goed kunnen gebruiken Wel hoop ik het verhaal  uit te kunnen leggen aan mensen die zich niet aangesproken voelen als ik zeg: met bemoediging aan te komen.
Ik zou hun reactie graag horen, luisteren naar hun verhaal, en proberen antwoorden op eventuele vragen te geven.
 
Een heilig moeten
 
Ik geef het toe, nog vóór je verder zou willen lezen, ik moet, omdat ik echt geloof in de Heer van mijn leven, in wie ik zelf nog  ‘gegroeid’ ben. En nog verder in hoop te groeien. En ik zeg er ook bij, dat ik het allemaal heb gekregen, en dat ik  er gelukkig in ben. 
Nee, ik voel me erdoor helemaal niet meer dan anderen. Nee, ik heb juist vanaf de zestiger jaren zeker de nodige bescheidenheid geleerd, en daarbij hoort dat ik niet wil oordelen of anderen ‘de maat’ zou nemen.  
Ik wil hier alleen vertellen over wat ik van anderen mocht meemaken en horen.
En zo wil ik de mensen van nu dus zeggen, dat die God, die Verre, de ‘Ongekende’, die uitgelachen, die veracht of bespot wordt er ook voor jou is. Hij wil er zijn, in en voor iedereen.