EEN GAVE ... zo iemand te mogen ontmoeten

Het tweede wonder 1982

Van dit verhaal kun je zeggen: dezelfde plaats, dezelfde tijd van het jaar, augustus,alleen een jaar later .....!

Door de  inleidende woorden die ik eerder schreef over Paray-le-Monial hebben velen al begrepen, dat deze Franse stad voor mij dé plaats is waar ik me thuis voel als nergens anders.

Ik ben na 1981 nergens anders meer heengegaan dan naar Paray-le-Monial. Nu dat niet meer gaat geeft het wat heimwee, maar van de andere kant zijn af en toe wat  herinneringen al genoeg, waar ik zoveel kreeg aan persoonlijke genade, én waar ik heb ervaren hoe zoveel mensen er gelukkig werden.
Ik wil met het volgend verhaal laten zien, wat  mensen aan geloof hebben mogen ontvangen.Ik was erbij, maar ik voelde heel duidelijk, dat Hij me wilde gebruiken, én dat ik mocht zo in Zijn dienst staan. Ik kan dit verhaal alleen met u delen  met de toestemming van de heel persoonlijke ervaringen over wie het gaat. In dit geval heeft ze me later alles wat haar overkwam nog eens in een lange brief verteld. Ik heb die tekst niet meer, maar ik weet nog heel goed, dat ze me onder andere ook schreef dat ik ook aan anderen mocht vertellen wat de lieve Heer haar liet ervaren. Hoe haar leven plots veranderde. "O", zei ze erbij, "laat het in ieder geval niet als 'het' verhaal van mij, dat mij overkwam, maar vertel ieder, die het wil horen, dat God ook met jou bezig is, met jou lieve dingen wil doen. En dat je, als je het geloof donker ervaart, je gerust mag vragen om wat 'gevoel' wat licht." 
 
 
Voor ik dan met haar verhaal begin laat ik haar foto eerst maar zien. Het zegt méér als het voorstellen van haar naam alleen: Beatrice  (Clédat de la Vigerie), afkomstig uit de Ardèche. Al in de twintig.
Het was 3 augustus 1982 .... een mooie warme dag tijdens een bijeenkomst, georganiseerd door de Gemeenschap Emmanuel, zoals dat elk jaar enkele keren in de zomertijd gebeurt. Nog vroeg in de middag ging ik een stil uurtje houden in de basiliek. Er waren zoals altijd enkele personen voor wat privé-gebed, maar ook toeristen die de prachtige kerk komen bezichtigen.... toch is het opvallend stil.
Ik zat ergens rechts, wat naar achteren, in de zijbeuk; daar was het wat donker en heel rustig. 
Op een gegeven moment viel het me op, dat er vóór in de kerk iemand nogal hard aan het huilen was. Het leek of het er nog stiller door werd. Af en toe werd het even stil en dan kwam het weer nogal hard terug...
Het geeft je, zeker op deze plaats, een gevoel van: wat kun je doen? Als iemand toch huilt.....? Ik  voelde me schuldig dat ik bleef zitten,.... Je  hebt dan van die  uitvluchten: “je kent hier geen mens, en ik spreek nu ook weer niet zo goed Frans...…”  Ik ging de persoon niet zoeken. Ik bleef zitten en zweeg.
Toen het al een tijdje weer stil was, kwam iemand naast me zitten, een heel jonge vrouw: “hebt u even tijd voor mij?” .....
Ik keerde me naar haar toe en zag meteen dat zij pas gehuild had. Zij was het van daarnet, vooraan in de kerk.
Ik begon, zoals we in het sacrament van de Verzoening doen, met een gebed, en toen pas vroeg ik hoe ze heette: Béattrice.
Zij was het, die zo gehuild had ... Dank zij, door haar later op schrift gestelde verhaal, kunnen we wat haar overkwam nu samen delen, en dankbaar zijn, hoe ze haar God, haar Jezus vond.... 
Maar weer kan  de vraag opkomen, vooral zoals het verder met haar leven ging: waarom doet U het zo met haar....?
Of gebeurt dit toch ook voor ons?.... En kunnen we daarom na zoveel jaren naar haar kijken, en zien, dat de Heer op zijn manier met ieder van ons, bij ons passend bezig, bekommerd is?
Ze kon haar verhaal hier kwijt .... en stond na een lang gesprek op, helemaal anders. Bevrijd, gelukkig, open...... en vergeving ervaren, en hoop, het leven voor haar nu. Dat ik dit heb mogen meemaken, en hier begon voor ons samen, via nogal wat brieven, om haar weg verder te zoeken, dag voor dag. Ik ben dankbaar voor alles, dat ik het nu voor het eerst op kan schrijven.
 
Béatrice was min of meer toevallig in Paray-le-Monial geraakt. Ze was hier alleen heen gekomen omdat haar vriendin na deze grote bijeenkomst hier zou gaan trouwen, en zij zou getuige mogen zijn!
Geloof of zo zocht ze niet, al een hele tijd niet meer. Bovendien zat ze echt in de knoop, omdat haar zwager nog niet lang geleden, zoals dat heet: uit het leven was gestapt. Ze kon dat maar niet verwerken, om de man en vooral ook om haar zus, die haar huwelijk zo zinloos aan het einde zag komen.

Maak jouw eigen website met JouwWeb