Theresia blijft aanwezig!
 
Onder de beelden in de etalage van het eerdergenoemde snuisterijenwinkeltje, is er duidelijk ook een van Theresia te vinden. Ze is gemakkelijk te herkennen ... haar gestalte met de witte mantel en de bos rozen. Je zou wel kunnen zeggen dat zij mischien wat oververtegenwoordigd is onder de niet altijd op onze smaak aansluitende snuisterijen, kleine plaatjes en devotionalia. Maar kennelijk vragen mensen juits daarom. .... Maar moeten  we niet te gauw zeggen of onze schouders ophalend wat meewarig kijken naar mensen met zo'n beeldje. Ik heb naast haar een ikoon óók zo'n beeldje, och laat me. En natuurlijk ben ik zelf blij met de vele foto's, een ervan bij het opendoen van agenda en computer.
 
Kijkend naar haar foto's, nu vooral gevraagd,  zou je kunnen zeggen dat ze zich heeft 'aangepast', en goed lijkt te weten dat ze in de Kerk van nu anders geroepen is.
 
Haar povere resten, in een ‘reisvaardige’ schrijn, trekken mensen van overal. Ongeacht ras of taal. Maar ook van welke ‘eerdere’ vorming dan ook. Of juist mensen die in eerste instantie wat teruggetrokken aan die relieken voorbijgaan, even aanraken... en toch nadenken. Je zou dat eigenlijk eens van dichtbij moeten zien gebeuren. Eens zien en ervaren....
 
Wat komen die mensen doen? Wat zoeken ze? Het kan gezien de veelheid en verschillen niet zomaar te verklaren zijn. Ook de God van nu, veel vergeten en /of niet beleefd, wil blijkbaar die ‘Kleine Weg’ gebruiken om mensen te trekken en te troosten. Hij wil mensen elkaar laten treffen en bevestigen in de ‘lieve God’, die er voor iedereen is.
 
Theresia valt op door haar toezegging voor haar sterven: “Ik zal de tijd doorbrengen in de hemel, om goed te doen op aarde.”
 
Haar voortdurende en unieke rondreis over alle werelddelen is daarvan eigenlijk een heel goed voorbeeld. Op die manier mag ze mensen aanspreken op de liefde van God: op Zijn aandacht voor elke mens; door Jezus.