Het verhaal van Beatrice

 
‘Het was een en al verwarring en twijfel in mijn hoofd, en het geloof dat ik van thuis uit had meegekregen was ik helemaal kwijt. Ja,vooral thuis mocht  het 'onderwerp': geloof of kerk in mijn  aanwezigheid niet ter sprake komen!
Maar goed, ik wist eigenlijk juist  helemaal nog niet hoe deze vakantietijd  in te vullen, en na wikken en wegen zei ik mijn  beste vriendin toe om dan toch maar vast met haar mee  naar Paray-le-Monial te gaan, maar op voorwaarde, dat ik helemaal vrij zou zijn. 
Daar aangekomen kwamen we op een camping, wat buiten de stad, gelukkig, en zo voelde ik me nog meer vrij om vooral nergens aan mee te hoeven doen. Ik merkte nu wel dat er in de loop van de tijd kennelijk tussen haar en mij een afstand was ontstaan: ze was kennelijk gelukkig met haar vriend en vooral waren ze samen ook een éénheid in het geloof. En ik had daar afstand van genomen, doorgestreept, daar kon ik geen antwoord vinden, en toch eigenlijk voelde ik me leeg: de keuze  voor de zelfdoding van mijn zwager? Wat en hoe  eigenlijk met mijn
leven?.... Vertrouwen in wie en wat?......
We hadden hier nu leuke momenten en gezelligheid s’avonds voor de tent, als zij van het programma van de 'gelovigen' terug was ... en overdag bezichtigde ik het stadje. En die dominerende basiliek trok me wel bijzonder, ik houd veel van  kunst en vooral architectuur.
Dus ging ik er heen op een stille tijd, dat er zeker niets ‘gedaan’ zou worden...
 
Het moment van mijn leven
Buiten was het erg warm, en binnengaand leek het wat koeler, het was nogal donker, waar ik aan moest wennen (vóór de restauratie). Ik kon rustig rondwandelen met nogal wat anderen. Hier en daar zaten mensen kennelijk in gebed. Heel harmonieus, dat ieder zichzelf kon zijn. Af en toe ben ik gaan zitten om de ruimte en de werking van de architectuur op me te laten inwerken.
Op een gegeven moment stond ik, links vooraan bij het begin van de zijbeuk. Ik zag, en keek, naar een kruisbeeld nogal hoog opgehangen, en wat donker. Ik zou het willen fotograferen... en toen , -niemand kan ik dit eigenlijk uitleggen - leek ik zo bevangen dat ik op een van de stoelen moest gaan zitten. Er ging een merkwaardige gevoel door me heen, en ik ben gaan huilen. Ik denk dat ik daar heb gezeten totdat alle vocht uit mijn lijf leek uitgeperst te zijn.
Ja, ik was me niet bewust dat er nog meer mensen waren. Ik zat daar maar, en gevoelens kwamen op, herinnering, en dan keek ik weer naar dat beeld van Hem. Ik wist me geen raad.
Eerst wilde ik mijn vriendin gaan zoeken, maar teruglopend naar de uitgang zag ik een  priester, en voor ik het wist zat ik daar. Hij keek me bemoedigend aan, en zei eerst een gebed, denk ik, en toen….. hoe heet je?
Heel het verhaal van mijn leven kwam naar boven, bevrijdend alsof ik een ander mens werd.
Geloven? Kan ik bidden?.... Het leek toch niet meer zo ver en vreemd.....Het begon te leven.
Hij sprak bevrijdende woorden, tekens van nieuw begin.....
Opgelucht ben ik mijn vriendin gaan zoeken, en ze zag wel dat er iets met me was, ze bracht me bij een groepje waar ze mee optrok. Ze zijn gaan bidden, en ik vond het vreemd, en toch kon ik het over me heen laten komen, op een geven moment kon ik zelfs de naam van de Heer Jezus uitspreken.
Ja, ik weet het, hoe vreemd het op mensen overkomt. Maar ik was anders. Toen ik een paar dagen later na de mooie bruiloft thuis kwam zag mijn moeder het meteen.
Na de vakantie begon weer het werk op school en het alleen wonen. Maar het leven was anders, bewust met die lieve Heer, die me raakte. Maar ik moest zelf verder. Ik had een stapeltje CD’s mee genomen met gezangen van de gemeenschap Emmanuel.
S' avonds en ook onderweg in de auto zong ik geleidelijk aan mee met de liederen.
De priester had me zijn adres gegeven en er ontstond een lange reeks vragen: Hoe leef je nu in deze tijd echt als Christen? Af en toe leek het toch ineens ver weg, heb ik het me ingebeeld? .... Maar ik zie, ik voel hoe ik anders ben, en toch dezelfde, en open en er kwamen veel meer momenten dat ik blij kon zijn, en dat het donkere dat ik meegemaakt had, toch aan kon: ik was er niet alleen mee.’
Elk jaar kwam ze naar de plek waar het allemaal begonnen was. Dan gingen we naar de plaats in de basiliek. Opzien naar dat kruis, en danken, danken, iedere keer, en blij zijn, en hoe ze veel uitstraalde naar anderen, en die twijfelden vertelde ze háár verhaal.

 

Waarom ging het zo met haar?
Een jaar of drie later, we hadden  in de zomer nog over het grote terrein gelopen, waar  het pausaltaar nog stond als blijvende herinnering aan  Johannes-Paulus II, kreeg ik een brief van haar: “Moet je nu zien: ik schrijf vanuit het academisch ziekenhuis, Edouard Herriot, ik heb een agressieve vorm van leukemie. Ik lig in een zuurstoftent.Toch geen paniek. Ja, wat gaat de lieve Heer met me doen? Ik kan alles aanvaarden, maar ik bid dat mijn ouders me niet hoeven missen. Af en toe is het toch donker, maar ik heb in me 'die tonnen aan genade' die ik in Paray-le-Monial heb ontvangen. Bid voor me....”
Ik ben om de dag een kaartje gaan schrijven.... nog een enkele keer schreef ze een paar woorden terug. Maar enkele weken later, merkwaardig, ik zat juist 's middags  thee te drinken in de pastorie, en de huishoudster kwam binnen en gaf me een brief, kennelijk uit Frankrijk. Ik maakte de envelop open, een briefje van haar vader, dat Béatrice gestorven is, op zondag rond elf uur.....
Ik kon niet bij de anderen blijven, moest alleen zijn.... Ze ging dood bleek  nu terwijl ik onder de offerande van de Mis die zondag aan haar gedacht had. .....
Ik zat nu  toch met vragen: Och lieve Heer, hoe laat U dat toe? Hoe kan dat? Je had toch zoveel, juist met die zo snel gegroeide jonge heilige, zoveel met haar voor anderen kunnen doen?
Haar foto staat nu vlak bij me, al die tijd, en ik vraag haar voor anderen, om mee te bidden, en ik schrijf dit eindelijk op, zodat je dit leest, en dat God ieder van ons ook zo lief heeft. Dat moet bekend worden en vertel het door.
Nog eens: Waarom ?
Waarom doet God het zo met sommige mensen? Om hen zo Zichzelf te laten nabij voelen?
Ik weet het niet. Maar je kunt iets verklaren als je in de handelingen van de Apostelen leest van Paulus.
Hij op weg naar Damascus in Syrië. Hij wilde Jezus niet aanvaarden en hij was op weg om Joden in die stad op te gaan pakken en voor het gerecht van Jeruzalem te brengen. En ineens, vóór hij bij de stad kwam:” een licht, hij sloeg tegen de grond. Hij hoorde een stem: waarom vervolg je Mij? En Paulus antwoordde: Wie zijt Gij dan? Ik ben Jezus die jij vervolgt.....”
Ja zulk een verhaal was dat van haar.
Vraag het maar voor wie je lief hebt, dat ze Jezus mogen kennen, of … ‘Ik zelf?’